Άνθρωποι με αναπηρία: Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε όλοι τα προβλήματα τους
Άνθρωποι με αναπηρία
Ανέκαθεν οι κοινωνίες αντιμετώπισαν την αναπηρία με διάφορους τρόπους. Η Σπάρτη έλυνε το πρόβλημα με τον καιάδα. Στην Αθήνα η εκδήλωση φροντίδας και συμπαράστασης προς τους έχοντας ανάγκη αντιμετωπίστηκε με τη θεσμοθέτηση νόμων με τους οποίους η πολιτεία είχε την υποχρέωση για την φροντίδα και την περίθαλψη αυτών των ατόμων.
Αργότερα η διδασκαλία του Χριστού για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι ένα ποιοτικό άλμα και μια νέα αφετηρία στις μέχρι τότε αντιλήψεις για αποτελεσματική άσκηση προνοιακού έργου.
Πολύ αργότερα στο άρθρο 6 της διακήρυξης των δικαιωμάτων των αναπήρων από τα Ηνωμένα Έθνη (Δεκέμβριος 1975) και την διακήρυξη του Sundberg (1981) αναφέρονται τα δικαιώματα αυτών των ατόμων για ιατρική και ψυχολογική παρακολούθηση, εκπαίδευση, κοινωνική και επαγγελματική αποκατάσταση καθώς και όποιες άλλες υπηρεσίες θα τους επιτρέψουν αλλά και θα επισπεύσουν τη διαδικασία της ένταξης ή της επανένταξής του στο κοινωνικό σύνολο.
Στο άρθρο 9 της ίδιας διακήρυξης ορίζεται επίσης ότι ο ανάπηρος πρέπει να ζει με τη φυσική ή την θετή του οικογένεια και όπου αυτό δεν είναι δυνατόν και είναι αναπόφευκτη η παραμονή του σε ειδικό ίδρυμα, τότε το περιβάλλον του ιδρύματος και οι συνθήκες ζωής μέσα σ’ αυτό, θα πρέπει να προσεγγίζουν κατά το δυνατόν, τις φυσιολογικές συνθήκες διαβίωσης ανθρώπων της ηλικίας του. Τα μέτρα κοινωνικής πολιτικής που εφαρμόζονται σήμερα πρέπει να αποσκοπούν στην πρόληψη αναπηρίας, στην ανίχνευση ατόμων με αναπηρία, στην έγκαιρη διάγνωση, στη νοσηλεία, στη θεραπεία και στην αποκατάστασή τους, τόσο την κοινωνική όσο και την επαγγελματική.
Το μέγεθος του προβλήματος βαραίνει την οικογένεια η οποία διακατέχεται από μεγάλο άγχος και ανησυχία για την εξέλιξη και την αποκατάσταση του δικού της ατόμου. Σημαντικά ζητήματα είναι η αβεβαιότητα και η οικονομική επιβάρυνση της οικογένειας. Η μητέρα δοκιμάζεται λόγω των πολλαπλών της ρόλων, αλλά και η οικογένεια χρειάζεται στήριξη γιατί διαφορετικά θα βρεθεί στην περιοχή της παθολογίας.
Άρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την οικογένεια θεραπευτικά ώστε να αποδεχθεί το μέλος και το πρόβλημά του, να προσαρμοστεί στην ιδέα της μακρόχρονης συμβίωσης μαζί του, να τονωθεί το αίσθημα αυτονομίας των υπολοίπων μελών και της απεξάρτησής τους από τον ανάπηρο, να καλλιεργηθεί η εμπλοκή όλων των μελών στο πρόβλημα, να ενισχυθεί το πρόσωπο που έχει αναλάβει το μεγαλύτερο βάρος φροντίδας του αναπήρου, να απαλλαγεί η οικογένεια από ετικέτες και τέλος να επιτευχθεί η προσαρμογή τόσο του αναπήρου όσο και της οικογένειας με το ‘’πρόβλημα’’.
Η θεραπευτική αντιμετώπιση του αναπήρου επιτυγχάνεται : με την παροχή συμβουλευτικών και υποστηρικτών δράσεων για αποδοχή του προβλήματος και συνειδητοποίηση της νέας κατάστασης, με τη βοήθεια για εντοπισμό και διαχείριση του άγχους που διακατέχει το άτομο προκειμένου να αποκτήσει συναισθηματική ισορροπία, με την ενίσχυση των διαπροσωπικών σχέσεων με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος με τον εντοπισμό των ανεκπλήρωτων προσωπικών επιθυμιών, με τον σχεδιασμό νέου τρόπου ζωής ώστε να μειωθεί η κοινωνική απομόνωση και τέλος με εκπαίδευση και ανάληψη δραστηριοτήτων από τον ίδιο τον ανάπηρο.
Για όλα αυτά όμως προκύπτει η ανάγκη ύπαρξης υπηρεσιών με εξειδικευμένο προσωπικό.
Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε όλοι ότι τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία είναι σύνθετα και δύσκολα στη λύση τους. Δεν είναι δυνατόν να λυθούν μόνο με προσπάθειες των γονέων ή των πλησιέστερων συγγενών.
Οι γονείς οφείλουν να απαιτούν, η κοινωνία οφείλει να συμμετέχει και η πολιτεία οφείλει να δίνει όλα όσα χρειάζονται για την αποκατάσταση των ανθρώπων με αναπηρία.
No comments