Η Μελαγχολία των γιορτών

Είναι απίστευτο πόσο αθόρυβα, σχεδόν κρυφά τρέχει ο χρόνος!

Η σημερινή μέρα, (βρέχει συνεχώς), έχει μια μελαγχολία, αλλά και μια ομορφιά! Ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως οι ρόλοι άλλαξαν. Χθες ήμουν παιδί, που χρειαζόταν μια αγκαλιά, μα σήμερα είμαι γιαγιά. --Έχω γίνει εγώ η αγκαλιά για τους άλλους.

Το παιδί που ήμουν και η γιαγιά που είμαι, είναι η ίδια ψυχή! Είναι η ψυχή που ωρίμασε, περπάτησε, πόνεσε, χάρηκε και συνέχισε.

Και πραγματικά σε αυτό το σημείο του χρόνου, κατάλαβα ,οτι πρέπει να δώσω, όσα κάποτε πήρα.

Το παιδί μέσα μου, απλώς μεγάλωσε, αλλά δεν έφυγε ποτέ.

Και έτσι, κάπως απρόσμενα, ένιωσα μια ζεστασιά να ξυπνάει μέσα μου. Ήταν σαν το παιδί που κρυβόταν τόσα χρόνια ν' άνοιγε δειλα την πόρτα και να κοιτάζει προς τα έξω, αναζητώντας φως.

Ίσως τελικά να μην είχε χαθεί ποτέ. Ίσως απλώς να περίμενε την κατάλληλη στιγμή για ν' ακουστεί ξανά η φωνή του.

Κοιτάζω γύρω μου. Τα φώτα των γιορτών άρχισαν ν'ανάβουν στους δρόμους, σαν να δίνουν μια υπόσχεση ;Κάτι όμορφο μπορεί να γεννηθεί ξανά!

Όσο κι αν έχει μεγαλώσει κάποιος, όσους χειμώνες κι αν κουβαλάει μέσα του!

Η μαγεία δεν είναι κάτι που θα το βρεις ,ή θα το αγοράσεις. Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα σου. Απ' το δικό σου παιδί που σου ψιθυρίζει πως όσο κι αν μεγαλώνεις, δε σημαίνει πως πρέπει να πάψεις να χαίρεσαι, να ονειρεύεσαι, ν' απλώνεις τα χέρια για μια αγκαλιά!

Ας αφήσουμε χώρο στο παιδί μέσα μας ν' ανασάνει. Να μας δείξει το δρόμο ,όταν όλα είναι θολά!

Στάθηκα στη σιωπή.........Κι εκεί, μέσα σ' αυτή την αθόρυβη στιγμή, κατάλαβα πως η μαγεία των γιορτών, δε βρίσκεται στα φώτα ούτε στα δώρα, αλλά στην επιστροφή προς τον εαυτό μας.-Σε εκείνο μικρό άφοβο κομμάτι μου που κάποτε πίστευε οτι όλα είναι δυνατά!

Ίσως δε χρειάζεται να προσπαθήσω να ξυπνήσω το παιδί μέσα μου ,απλά να του επιτρέψω να υπάρξει.

Δεν ψάχνω πλέον τη χαμένη μαγεία των γιορτών. Νιώθω, πως μ' έναν τρόπο την έφερα ίσως μέσα μου. Είμαι έτοιμη να την ακολουθήσω!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ

Αρθρογράφος 

Εργαστήρι δημοσιογραφίας ΚΑΠΗ Τρίπολης