Τα χρόνια δεν μας βαραίνουν μας φωτίζουν

 

 

 

Μεγάλωσα στις δεκαετίες του 50 -60 σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με πολλές ή και λίγες εντάσεις με χαρές και λύπες με προβλήματα υγείας και ατυχίες, με την αγωνία της διαβίωσης στην ημερήσια διάταξη ,αν και υπήρχε ο μόνιμος μισθός του πατέρα μου,  ήταν αξιωματικός στο Ελληνικό  Στρατού και τις όποιες δραστηριότητες των μικρών και των μεγάλων της οικογένειας, εκκλησία, γιορτές συγκέντρωσης, εκδρομές παιχνίδια.
Στο σχολείο που παρακολουθούσαμε είμασταν καλοί μαθητές ,τα δύο  αδέρφια μου και εγώ προσπαθούσαμε με τις δικές μας δυνάμεις να προχωράμε και τα καταφέρναμε
  Από ότι  θυμάμαι από το τόσα άλλα της  σχολικής μας ζωής  υπήρχε και ένα μικρό προβληματάκι στην δικιά μου συμπεριφορά ,ήμουν χαμογελαστή  γεγονός που ενοχλούσε τους δασκάλους με συνέπεια βέβαια την γκρίνια στους γονείς και τους κακούς μερικές φορές βαθμούς μου στον έλεγχο.
Τώρα που το σκέφτομαι και γνωρίζοντας τον εαυτό μου μετά από όλα αυτά τα χρόνια κρίνω ότι ήταν λίγο ειρωνικό αυτό το γέλιο μου όπως και πολλές φορές και τώρα πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελώ και συγκρατούμαι ντροπή σου λέω.

Μεγαλώνοντας και ακολουθώντας την ροή της ζωής  σπούδασα δημιούργησα οικογένεια δραστηριοποιήθηκα επαγγελματικά με επιτυχίες και αποτυχίες . Ενα  πρόβλημα όμως  με ακολουθούσε όλα αυτά τα χρόνια και ήταν η δυσλεξία μου, δύσκολα  μετείχα στην συζήτηση των  άλλων φοβόμουν τι θα πω γιατί οι λέξεις δεν έβγαιναν γρήγορα, αρχικά έλεγα ,το έλεγαν και οι δικοί μου άνθρωποι  ότι  ήμουν ντροπαλή , μετά συνειδητοποίησα το πρόβλημα γι'αυτό και σιωπούσα ,σε αντιδιαστολή σε αυτό κατέφευγα αργότερα  στο γράψιμο.
Μου αρέσει να διατυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί και τώρα πλέον στην οθόνη .  
Θυμάμαι στο σχολείο  τελείωσα εξατάξιο γυμνάσιο τρόμαζα να γράψω  την έκθεση κατάφερνα με κόπο να γεμίσω μία σελίδα μόνο , φαίνεται ότι δεν μου άρεσαν τότε τα θέματα που βάζανε όπως και η απόδοση μου στην ιστορία ήταν στο κάτω όριο της βαθμολογίας μου .
Θα επισημάνω όμως τώρα ότι το διάβασμα είναι για μένα η καθημερινή μου απασχόληση, η ενημέρωσή μου και η γνώση στα θέματα που απασχολούν την ζωή μας και όχι μόνο.

Και να τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθες και εσύ κυρά δασκάλα μας και μας έβαλες σε αχαρτογράφητα νερά, είπες ξεκινάμε την δημοσιογραφία και ξεκινήσαμε με  άγνοια αλλά και θάρρος και εμφανίστηκαν ταλέντα στο μικρόκοσμο μας και βραβεύσεις.
Ασφαλώς δεν μας βαραίνουν τα χρόνια που κουβαλάμε στην πλάτη μας αλλά αυτά όπως πέρασαν μας χάρισαν τη γνώση τη κρίση  την εμπειρία στη ζωή  με τις δυσκολίες και τις χαρές με τη δυνατότητα τώρα πλέον να αναγνωρίζουμε το καλό και το κακό  γύρω μας.
Γι αυτό και προχωράμε φωτίζοντας την ζωή μας και γιατί όχι και των γύρω μας και  όπου φτάσουμε με υγεία και αισιοδοξία.

 

Δέσποινα Φρέντζου